Gallery
Door Laura op August 14, 2018
Wie het kamperen heeft uitgevonden, heeft de mensheid niet lief.
Ken je dat gevoel, dat je in een nieuwe groep komt, en je letterlijk je plaats nog niet kent? Je scant de gezichten, checkt de ongeschreven kledingetiquette en hoopt maar dat er iemand is die jou aardig vindt. Jezelf in een nieuwe groep gooien, is zo makkelijk nog niet.
Het liefste neem ik de eerste bus terug naar huis. ‘Wat dóe ik hier?’, app ik naar een vriendin. Ik heb mezelf vrijwillig opgegeven voor een week kamperen bij een klooster. Daar ging het eigenlijk al mis. Kamperen. Ik háát kamperen. ’s Nachts is het ijskoud en tel je de seconden tot de zon opkomt en jou met haar warmte bevrijdt uit de ellende. Overdag wil je bijslapen, maar drijft de hitte je je tent uit. Iedereen stinkt. Er lopen beesten in je tent. Je ligt een week in dezelfde slaapzak. Maar echt, wie het kamperen heeft uitgevonden, heeft de mensheid niet lief.
Een beetje verdwaasd zit ik die eerste avond bij het kampvuur. Ik heb mijn plaats nog niet gevonden. Met een mengeling van eenzaamheid en kippenvel van de kou duik ik mijn tent in. Wie van de mensen hier gaat mij aardig vinden?
Op dag twee ontmoet ik een blonde chick, waarvan ik binnen één minuut weet dat ik haar leuk vind. We delen dezelfde interesses, begrijpen elkaars grapjes en hebben allebei iets teveel energie. Ik leef op en ben blij dat ik iemand heb gevonden bij wie ik me op mijn gemak voel. We huppelen door de kloostergangen, laten bijna niet-veganistische en zeer onduurzame pizza bezorgen en snappen de wereld, samen.
Ondertussen vraag ik me af wat de rest van de groep wel niet zal denken. We zijn wel een beetje druk voor een festival met als thema ‘kloosterleven’. Het zeurstemmetje in mijn hoofd begint zich te roeren. ‘Je bent niet goed genoeg. Je gedraagt je veel te druk. Mensen zullen wel last van je hebben. Wat doe je hier eigenlijk? Je past helemaal niet in deze groep. Je bent anderen echt tot last met je hyperactieve gedoe.’
Herken je die stem? De onzekerheid? Het is de stem die je in de kiem mag smoren. Want iederéén is een waardevol onderdeel van de groep. Of je nu veel kletst of juist veel slaapt, of je nou trouw bij elke viering zit of een keer overslaat. Of je nu veganistisch eet of je kleding koopt bij H&M. Er is geen ‘goed’ of ‘fout’ op Kloosterboerderijfestival. En dat is goud.
“Wij vinden jullie echt een verrijking voor de groep”, hoorde ik van een van de teamleden zeggen. Wauw, die zag ik niet aankomen. Terwijl ik dacht dat mijn nieuwe vriendin en ik alleen maar tot last waren voor de andere festivalgangers, genoten zij juist van onze speelsheid en spontaniteit. Zoals ik op mijn beurt geniet van de rust van de oudere mensen, van de prachtige stemmen bij de Taizé liederen en geïnspireerd raak door de duurzame levensstijl van sommige mensen hier. Wat heerlijk dat iedereen anders is. Kloosterboerderijfestival verrijkt je denken. Het enige dat je ervoor over moet hebben, is slapen in een tent.